Bałam się, ale nie chciałam zawieść moich dzieci

Jak Tosieńka miała dwa lata pierwszy raz pojechaliśmy z nią nad nasze polskie morze  do Jastrzębiej Góry. Rok później już ze Stasiem byliśmy w Trzęsaczu. W roku minionym zostaliśmy zaproszeni do Sarbinowa.  W tym roku oczywiście w planach też był wyjazd nad morze. Dzieci już o nim wiedziały od dawna i odliczały, szczególnie Tosieńka,  dni kiedy pojadą na „wakacje”.

W naszych planach trochę zamieszała nowa praca Dawida. Wiadomo okres próbny, problem z urlopem … Były dwie opcje albo nie jedziemy albo jadę sama z dwóją dzieci.

Oczywiście zawsze nad morze jeździliśmy samochodem. Prawdę mówiąc nie wyobrażam sobie jazdy pociągiem takiej trasy z dziećmi i TYLOMA bagażami. Gdyby była taka potrzeba to dalibyśmy radę, ale jednak wolimy samochód. Dotychczas to zawsze Dawid  był kierowcą w dwie strony, ja zabawiałam dzieci, dawałam im jeść, uspakajałam i tłumaczyłam, że już niedługo będziemy na miejscu. W planach zawsze było, że zmienię Dawida, ale na planach tylko się kończyło.

Prawdę mówiąc nie brałam pod uwagę, że nie pojedziemy. Nie wyobrażam sobie, że miałabym zawieść moje dzieci, które tak długo i z utęsknieniem czekały na ten moment. Z drugiej strony nie ukrywam, ze miałam pewne obawy. Uważam, że jestem dobrym kierowcą, ale pokonanie trasy około 600 km z dwójką małych, energicznych dzieci wzbudzało we mnie lęk. Zaczęłam analizować czego tak naprawdę się boję i doszłam do wniosku, że to nie chodzi o brak umiejętności, ani o dzieci, które mogą być marudne, ale o to, że mogę pomylić trasę. Stwierdziłam, że to nie jest problem, bo jeśli zabłądzimy, to najwyżej będziemy jechać godzinę albo dwie dłużej 😀 Jedno jest pewne na pewno wybrniemy z tego problemu.

Podjęłam decyzję. Jedziemy. Mieliśmy jechać w nocy z niedzieli na poniedziałek, a w czwartek Tosieńka się poparzyła i nasz wyjazd do niedzieli był pod znakiem zapytania. W niedzielę na kontroli lekarka podjęła decyzję, że możemy jechać. Dzieci szczęśliwe. Wieczorem Dawid spakował mi rzeczy do samochodu i przygotował kartkę z miastami na które mam się kierować. Dzieci ubrałam od razu na podróż w wygodne rzeczy i poszły spać. Wstałam o drugiej, ogarnęłam się i pojechałam jeszcze do studia po drewniany wózek. Wróciłam do domu zapakowałam dzieci do auta i w drogę. Dzieci się przebudziły i z podekscytowania nie mogły spać. Mój pierwszy przystanek był już wcześniej zaplanowany i to całkiem blisko. Cel stacja benzynowa i to nie po paliwo tylko po kawę. Wyruszyliśmy w sumie o 3:40 z włączoną nawigacją.

Dzieci po jakimś czasie zasnęły. Na wszelki wypadek pod ręka miały przekąski, coś do picia i zabawki. Pierwszy i jedyny półgodzinny przystanek zrobiliśmy około godziny ósmej. Byliśmy mniej więcej w połowie drogi. Zatrzymaliśmy się na parkingu gdzie był plac zabaw, więc dzieci się wybiegały, a ja rozprostowałam kości. Skorzystaliśmy z toalety i pojechaliśmy dalej. Cała droga przebiegła pomyślnie. Dużo rozmawiałam z dziećmi. Jak nie spały to niemal cały czas buzie im się nie zamykały. Spory odcinek trasy nad morze jest remontowany co z jednej strony wydłużyło nam trasę, a z drugiej te wszystkie koparki i ciężarówki były atrakcją dla Stasia i Antoninki.

Na miejsce dotarliśmy bez błądzenia (dzięki ściągawce Dawida – pierwsza zasada w drodze, nie wierz we wszystko co mówi nawigacja) około godziny dwunastej. Dzieci od razu pobiegły na plac zabaw,

a ja zajęłam się rozpakowywaniem bagaży. Potem poszliśmy przywitać się z morzem.

Dużo czasu spędzaliśmy na plaży.

Zabieraliśmy ze sobą coś do przekąszenia …

i do picia. Herbata z termosu smakowała jak nigdy 🙂

Dzieciom czas na plaży umilały zabawki do piasku.

A te wszystkie rzeczy ładowaliśmy na wózek, po który jeszcze nocą przed wyjazdem jechałam. Był bardzo przydatny szczególnie przy powrotach znad morza kiedy to moje pociechy już były zmęczone i marudziły. Wtedy Staś wędrował na barana, trzymałam go jedną ręką, druga ciągnęłam wózek i trzymałam Tosieńkę za rękę.

Przez cały pobyt tylko jeden dzień mieliśmy pochmurny. Część tego dnia spędziliśmy na spacerze,

a część na zabawach i oglądaniu bajek na Netflix 🙂

Cieszę się, że przełamałam swoje obawy, bo spędziłam z dziećmi naprawdę cudowne chwile i przekonałam się, że dam radę. Cztery dni szybko minęły i w piątek  odbieraliśmy z dworca PKP w Kołobrzegu tatusia. Dzieci bardzo się ucieszyły, tęskniły za tatą.

Przy samochodzie pytam Dawida „Kto prowadzi?” W odpowiedzi usłyszałam „Oczywiście, że ja”.

Jak przyjechał, to dowiedziałam się, że bardzo się bał tego mojego wyjazdu, a w zasadzie to jazdy. Prawdę mówiąc tak też myślałam, że on martwił  się bardziej ode mnie.

Z Sarbinowa wyjeżdżaliśmy w niedzielę popołudniu. Całą trasę do domy prowadził Dawid. Mówił, że woli jechać tyle godzin za kółkiem niż pociągiem 🙂